Kimsenin ilgilenmediği blog yazarı olmak

Biliyorum ki yazdıklarımla kimse ilgilenmiyor. Takip etmiyor vs. neden yazdığımı ben de bilmiyorum doğrusu. Kitlelere hitap edecek bir yazı da içermiyor neticede.
Her neyse.
Ben çok sıkıldım artık. Babam sanırım orta yaş bunalımında. Tek derdi benim iş hayatına atılmam. Benim ise umrumda değil. Sırf bu iş hayatına atılma meselesini uzatmak için bir sürü ders bıraktım. Evet korkuyorum çünkü. Kendi paramı kazanıncaya kadar reddedilmek ve başarısız olmak ürkütüyor beni. Bir gıdım bile sorumluluk sahibi olmadığımı düşünüyorlar. Belki de öyle ama çalışmak istemediğim bir yerde bir alanda çalışmak zorunda olmak çok sıkıcı. Tüm gün sosyal medya sayfalarını dolaşıp onu bunu boş yere sırf sıkıntıdan takip ediyorum. Bu mu çalışmak. Üstelik beş kuruş para almayacağımı bilerek her gün saatlerce yolda zaman geçirip 9-6 durmaksızın ve aç halde çalışıyorum. Tabi buna çalışmak denilirse. Dün neredeyse bütün günüm beynimde bunlar olarak geçti suratım düşük ve kimi zaman ağlayarak. Anlatamıyorum çünkü bu yaşıma kadar sadece istediğim şeyler için uğraşıp istediğim mutlu olduğum şeyleri yapmışken şimdi kendimi çok işe yaramaz hissediyorum. Tatilimi bok ettiler.
Üstelik neden anlamadığım bir şekilde bunları defalarca babama anlatsam da bana çalışacaksın temalı öğütler verip duruyor. Stajda sıkılıyorum yapacak bir şey yok ve kapalı en fazla 10m2 olan bir odada çalıştığımı bunaldığımı gitmek zorunda olmadığımı söylüyorum ama ne fayda. Dün elinde bir logoyla gelmiş bu firmaya yeni logo yap diye. Neymiş bayram harçlığımı çıkartacakmışım. Ben senden bir şey talep etim mi baba ?!
Ve sanki ben bilmiyorum al 100 lira verdiler diye o parayı senin vereceğini. Gerizekalıyım çünkü ben. Öyle görün beni.
Çok ergen tribinde yazdığım bu yazıyıda sevgili takipetmeyenlerimle paylaşıyorum saygılar!